Produkcja i mastering utworu muzycznego – TECHNIKI REJESTRACJI – Wokal (cz.15)

Kolejną ważna kwestią jest sposób nagrywania głosu ludzkiego, czyli wokalu. Nieumiejętne ustawienie wokalisty i mikrofonu może spowodować, że zarejestrowana ścieżka będzie za cicha lub za głośna, zbyt wiele będzie w niej szumów, głosek wybuchowych (do tej grupy, zwanej też głoskami plozywnymi, zalicza się „b”, „p”, „d”, „t”) i innych niepożądanych zniekształceń. Aby uzyskać zadawalający efekt końcowy, należy przestrzegać kilku zaleceń. Pierwszym z nich jest osadzenie urządzenia rejestrującego na sztywno mocowanym statywie lub w koszyku (w celu ewentualnej eliminacji zakłóceń spowodowanych drganiem podłogi) i ewentualne doprowadzenie do niego zasilania dodatkowego – niektóre mikrofony pojemnościowe wymagają napięcia zasilania rzędu 48 V, inaczej zwanego zasilaniem fantomowym (ang. phantom power).

Następnym krokiem jest zamontowanie przed kopułką mikrofonu rozciągniętej pończochy celem eliminacji zgłosek wybuchowych. Jest to szeroko stosowana metoda w studiach nagraniowych. Wokalista natomiast winien stosować się do wokalowo – mikrofonowej „reguły prawej dłoni” (Rys. 24), która polega oddaleniu wokalisty od rejestratora na odległość dłoni (czyli ok. 15 cm). Warto również zadbać by mikrofon był wyposażony w filtr górno-przepustowy, a całość nagrania odbywała się w specjalnie wyciszonym pomieszczeniu przystosowanym do tego typu nagrań.

Podczas nagrania, zwłaszcza w domenie cyfrowej, warto pamiętać o prawidłowym wysterowaniu toru sygnałowego tak, aby nie przekroczyć maksymalnego poziomu nagrania (0 dBFs). Zwykle stosuje się 24 bitową rozdzielczość oraz częstotliwość próbkowania min. 44,1 kHz choć wielu realizatorów stosuje wyższe częstotliwości próbkowania jak 88,2 kHz, 96 kHz czy nawet 192 kHz.

Produkcja i mastering utworu muzycznego by Marcin Lisiecki jest licencjonowany pod Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe License.